Ja i moje cztery nerki

Pożegnanie z nerkami

Od 1993 czy 1994 roku wiedziałem, że pewnego dnia będę miał problemy z nerkami. Wtedy moja choroba nerek powstała z bardzo prostej infekcji.

Byłem w pracy, kiedy po raz pierwszy zauważyłem, że coś jest nie tak. Podczas próby nie byłem w stanie utrzymać się na nogach. Mój współpracownik zabrał mnie do domu i myśleliśmy, że po prostu potrzebuję odpoczynku. Ale moja żona nadal martwiła się. Upierała się, żebym poszedł do lekarza, który wykonał USG zanim zdiagnozował mnie z policystyczną chorobą nerek. Nawet nie wiedziałem, co to jest! Mój lekarz skierował mnie do nefrologa, który powiedział mi, że to zaburzenie chromosomowe. Postępowanie: Coroczne kontrole w celu monitorowania postępu choroby, które później przeszły w badania kontrolne co sześć miesięcy.

Początkowo mój nefrolog zapewniał mnie, że prawdopodobnie nie będę potrzebował leczenia, dopóki nie osiągnę 50 lub 60 lat. Ale życie jest nieprzewidywalne i w rzeczywistości potrzebowałem opieki wcześniej. Ciągłe zmęczenie mnie dobijało. Z perspektywy czasu wiem, że było to spowodowane niezdolnością moich nerek do prawidłowego filtrowania krwi.

W 2003 roku zostałem umieszczony na liście oczekujących na przeszczepienie nerki od dawcy zmarłego i powiedziano mi, że w międzyczasie potrzebuje dializy. Dowiedziałem się również, że średni czas oczekiwania na dawcę z moją grupą krwi O był dłuższy. Nie martwiłem się o operację. Wiedziałem, czego się spodziewać, ponieważ mój nefrolog omówił szczegóły ze mną i postanowiłem nie stresować się czymś, co jest poza moją kontrolą. Przypomniałem sobie również, że powiadomienie o dostępności nerki nie gwarantuje przeszczepu. Wiele elementów musi być dopasowanych dla nefrologa, aby przejść przez operację. 

Po operacji

Trzy miesiące później sprawy potoczyły się jeszcze gorzej. Mój nefrolog przeprowadził szereg testów i otrzymałem stent, metalową siatkę w kształcie rurki do poszerzenia wąskiej tętnicy, w naczyniu krwionośnym w pobliżu nerki. W końcu nerka mojego dawcy przestała funkcjonować, ale wciąż mam nerkę w moim ciele!

Podłączony do maszyny

Celem mojej pierwszej wizyty w centrum dializy nie było leczenie. Byłem tam dla sprawdzenia i rozejrzenia się z ciekawości. Chciałem stamtąd wyjść tak szybko, jak to możliwe. "Ja, tutaj?", pomyślałem: "Nie może tak być!" Jednak wiedziałem, że czeka mnie dializa i że utrzyma mnie ona przy życiu. Podczas dializy starałem się skupić na życiu i robieniu rzeczy, które lubiłem. W weekend miałem większą swobodę, choć musiałem brać leki, dobrze jeść i monitorować spożycie płynów. 

Ponownie operacja

Wezwanie do przeszczepu drugiej nerki dawcy również pojawiło się niespodziewanie. Ale tym razem wiedziałem, czego się spodziewać. Zdałem sobie sprawę, jak ważne jest posiadanie dobrego kontaktu z moim lekarzem. Rozumiał, czego chciałem, a ja wykonywałem jego zalecenia, co ułatwiło mu pracę. Oczywiście odrobina szczęścia odegrała pewną rolę. Aby mieć operację, musisz być zdrowy – bez przeziębienia, grypy i innych wirusów. Miałem szczęście, że nie byłem chory, kiedy otrzymałem drugie powiadomienie.

Operacja była łatwiejsza po raz drugi, częściowo z powodu postępów w stosowaniu leków i technik chirurgicznych i stwierdziłem, że operacja przebiegła znacznie płynniej. Wiedza, czego się spodziewać, ułatwiła także aspekt psychologiczny. Minęły prawie trzy lata od operacji i chodzę na badania kontrolne co sześć miesięcy.